|
|
 |
အဆုံးနဲ႔ အစ |
 |
|
|
| အရွင္ဉာဏိက (USA) |
အဆုံးနဲ႔အစ
မုဒိတာလမင္း
အရွင္ေလးဆုိေတာ့ အရွင္ၾကီးေတာ့ မပါဘူးေပါ့၊
အဖြဲ႔အႏြဲ႔က ေကာင္းပါေပ့။ သည္ၿမိ့ဳေလးရဲ့ ေနာက္ဆုံးည ႐ွဳခင္းအေပၚခံစားမွဳကုိ ဖတ္ရသူအဖုိ႔ ေဝမွ် ခံစားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းပင္ ျဖစ္မိတယ္။ ကဲထားပါေတာ့----
မုဒိတာလမင္း- ဝါဝင္းတဲ့ည။
လင္းေရာင္ငယ္စုံျဖာလုိ႔။ မွဳန္ဗ်ာပါ ေရာကာျပြမ္းတယ္။ ဆုံးခန္းဌာန။ ။
လင္းေရာင္စုံည-လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ခရစ္စမတ္အႀကိဳညမ်ားရဲ့ အလွကုိ အမွတ္တရ ေဆာင္းပါး ေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေနၾကာလာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ့ေလးတစ္ၿမိဳ့ရဲ့ ပကတိသဘာဝကုိ ရင္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း ေရး ျဖစ္လုိက္တာ။ တကယ္ေတာ့ ၿမိဳ့ေလးအေၾကာင္း ေရးျဖစ္တာက တကယ့္ကုိမွ နည္းနည္းေလးမွ်သာ ပါ။ ၿမိဳ့ေလးက ဘဝတစ္သက္တာ တေနရာထဲမွာ အခ်ိန္အၾကာဆုံး ေနျဖစ္တဲ့ေနရာ။ ၿမိဳံေလးနဲ႔စပ္တဲ့ အမွတ္ရဖြယ္ေတြ၊ ၿမိဳ့ေလးကေန ေပးခဲ့တဲ့အရာေတြက အမ်ားသားမုိ႔ ၿမိဳ့ေလးအေၾကာင္း ေျပာျပရမယ္ ဆုိရင္ ဘယ္မွာကုန္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ေႏြမုိးေဆာင္း ေျပာင္းလဲၿပီး လွေနတဲ့ ရာသီေတြ၊ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု တု မယွဥ္သာတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြ၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မတူထူးျခားတဲ့ သူေတြနဲ႔ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေက်ာ္ေက်ာ္ ေတြ႔ ထိဆက္ဆံ ေနလာခဲ့တာ၊ နည္းတဲ့ႏွစ္မွ မဟုတ္တာ။
ေရးခဲ့တဲ့နည္းနည္းေလးကုိ ရင္းႏွီးသူေတြလည္း ဖတ္ႏုိင္ေစဖုိ႔ အီးေမးလိပ္စာရွိသူ အခ်ိဳ႔ထံ ေပးပုိ႔ျဖစ္ တယ္။ ခံစားရွဳျမင္ပုံ မတူကြဲျပားတဲ့ တုံ႔ျပန္မႈအမ်ိဳးမ်ိဴးကုိ ရခဲ့တယ္။ ေဆာင္းပါးကုိဖတ္ျဖတ္တဲ့ ေလးစား ရတဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက အထက္က စာတုိေလးနဲ႔ ကဗ်ာတုိေလး ျပန္ပုိ႔ေပးလာတယ္။ သူ႔ကဗ်ာ ေလး ဖတ္မိကာမွ ကုိယ္ေရးလုိက္တဲ့စာမွာ စိတ္မေကာင္းစရာ၊ ဝမ္းနည္းစရာမ်ား ပါသြားေလသလား လုိ႔ ျပန္လည္စဥ္းစားမိၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရတယ္။ ကိုယ္က ကုိယ့္စာကုိဖတ္ၿပီး ဘယ္သူ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကုိမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမွာ၊ ဝမ္းနည္းရေလမွာကုိ မလုိလားဘူးေလ။
ဘဝဆုိတာကုိက အငုိနဲ႔စ၊ အငုိနဲ႔ဆုံးရတာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ၾကားကာလ ရွင္သန္ေနဆဲ အခ်ိန္အတြင္း မွာလည္း စားဝတ္ေနေရးစတဲ့ အေထြေထြ အေရးမ်ားရယ္ေၾကာင့္ စိတ္မေအး ျဖစ္ၾကရတတ္တာမ်ိဳး။ ေနာက္ၿပီး ခ်စ္ခင္တြယ္တာရသူေတြနဲ႔ ေဝးလုိ႔ ေဆြးၾကရ။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ ကုိယ့္ေမြးရပ္ေျမမွာ မေနသာတာေၾကာင့္ တေျပတရြာမွာ ေနထုိင္ၾကရလုိ႔ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲၾကရေလတဲ့ ဒဏ္သင့္ႏွလုံး သားေတြေပၚမွာ ဒဏ္ျမွင့္သလုိ ျဖစ္မယ့္အရာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ခြဲခြါႏႈတ္ဆက္ျခင္းနဲ႔စပ္ၿပီး ကိုယ့္ စာတစ္လုံးေၾကာင့္ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ့ ႏွလုံးသားကုိမွ ပါးလ်လ် ဒဏ္ေလးမွ်ပင္ မထင္က်န္ ေစခ်င္ဘူးေလ။
ပိေယဟိ ဝိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ-ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႔ ခြဲခြါရလုိ႔ ကြဲကြာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ဆင္းရဲဟာ နာ က်င္ခံခက္လြန္းတာကုိ စာနာအသိနဲ႔ နားလည္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကြကြင္းခြဲခြါ ရင္နာစရာ အ ေၾကာင္း ေျပာရမွာမ်ိဳးကုိ စုိးစဥ္းငယ္မွ်ပင္ မလုိလားတာအမွန္ပါ။
ဆရာေတာ္ပုိ႔လာတဲ့ ကဗ်ာတုိေလးဖတ္မိေတာ့ တခုခုေရးလုိစိတ္ ျဖစ္မိလာတယ္။ ဆရာေတာ့္ ကဗ်ာ ထဲမွာပါတဲ့ စကားေလးအခ်ိဳ႔က ရင္မွာတခုခု ထိရွသလုိခံစားမိလုိ႔ ကုိယ္ေရးတဲ့စာ အလြမ္းစာ ျဖစ္မွာ စုိးတာေၾကာင့္ ေရးရ ေကာင္းေလမလား၊ မေရးတာ ေကာင္းမလားလုိ႔လည္း ဒိြဟစိတ္ျဖစ္မိပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ စာေရးသူဆုိတာက ကုိယ္ေရးလုိတဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးဆုိလ်င္ မေရးပဲ ခ်ိဳးႏွိမ္မ်ိဳ သိပ္ထား ဖုိ႔ဆုိတာက အေတာ္ပဲ ခက္ခဲတာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ေရးလုိက္တဲ့စာက အလြမ္းစာ ျဖစ္ခဲ့လ်င္ ေတာင္ ဝမ္းသာစိတ္ထားနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေလး ဖတ္ပါလုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ကုိယ္ေနထုိင္ရာ အခန္းက်ဥ္္းက်ဥ္း္းေလးရဲ့ တံခါးက်ဥ္းေလးကေန အေဝးကုိ လွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ရင္ ပန္းၿခံငယ္တစ္ခုအတြင္းက ေပေလးငါးဆယ္ခန္႔ျမင့္တဲ့ Redwood သစ္ပင္ႀကီးရဲ့ အဖ်ားပုိင္းကုိ လွန္း လုိ႔ ျမင္ရတယ္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ခရစ္စမတ္ရာသီေရာက္တုိင္း ဒီ Redwood သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လုံးကုိ ခရစ္စမတ္မီးလုံးေတြ အျပည့္ထြန္းညွိေလ့ရွိတယ္။ ကုိယ္ေနထုိင္တဲ့ေနရာနဲ႔ သစ္ပင္ႀကီးက အတန္ငယ္ လွန္းေပမယ့္ သစ္ပင္ဖ်ားက ေရာင္စုံမီးေတြကုိေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပဲ လွန္းလုိ႔ျမင္ရပါတယ္။ ေမွာင္ ရီပ်ိဳးစက စတင္ထြန္းညွိခဲ့တဲ့ မီးေရာင္စုံေတြကုိ ည ၁၂ နာရီတိတိမွာ ၿငိမ္းေလ့ရွိတယ္။ ခု ၁၂ နာရီ ထုိးဖုိ႔ နီးလာၿပီမုိ႔ မၾကာမီမွာ မီးေရာင္စုံေတြ ျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္ကြယ္ေလေတာ့မယ္။
တကယ္ဆုိ ခုေလာက္ေဝးေဝးမွာရွိေနတဲ့ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားကုိ အေမွာင္ၾကားမွာသာဆုိ လုံးဝျမင္ႏုိင္ လိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ ခရစ္စမတ္ေရာင္စုံ မီးမ်ားရဲ့ အလင္းေၾကာင့္သာ သစ္ပင္အဖ်ားကုိ လွန္းျမင္ရ တာ။ မီးေရာင္စုံအလင္းေပ်ာက္တာနဲ႔ ဒီသစ္ပင္ႀကီးလည္း ကုိယ့္ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားေပလိမ့္မယ္။ အလင္းဆုိတာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ အရာပါလဲ။ အလင္းရွိလုိ႔သာ ေလာကႀကီးအတြင္းမွာရွိတဲ့ အဆင္းမ်ိဳးစုံရဲ့အလွကုိ ခံစားလုိ႔ရႏုိင္တာ။ အလင္းမဲ့လ်င္ အဆင္းေတြလည္း မဲ့သြားမွာ။ ဒါတင္ ဘယ္ ကပါဦးမလဲ။ အလင္းသာ တကယ္မဲ့လ်င္ျဖင့္ အခ်င္းလည္း မဲ့သြားမွာပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္အလင္းဆုိတာ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ အရာတစ္ခုေပါ့။ ကုိယ္အေၾကာက္ဆုံးအရာထဲမွာ အလင္းေပ်ာက္သြားမွာက ထိပ္ ဆုံးက ရွိေနတဲ့အရာေပါ့။
ဆရာေတာ္ရဲ့ကဗ်ာေလးထဲမွာ လင္းေရာင္ငယ္စုံျဖာလုိ႔-ဆုိၿပီး ဖြဲ႔သီတယ္။ လင္းေရာင္စုံဆုိေတာ့ အ ေရာင္စုံတဲ့အလင္းေပါ့။ အလင္းမွာက အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္ေလ။ အလင္းေၾကာင့္ အေရာင္စုံေလ သလား။ အေရာင္ေၾကာင့္ အလင္းစုံေလသလား။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရာင္စုံတဲ့အလင္းဆုိတာ ေသးေသး ငယ္ငယ္ေလးပင္ ျဖစ္ပေစဦးေတာ့။ ေကာင္းျခင္းလကၡဏာပဲ မဟုတ္လား။ အလင္းမဲ့ဘဝမွာ တခဏ တာမွ် ေနထုိင္ရမယ္ဆုိလ်င္ကုိပဲ မေတြးဝ့ံစရာပါ။ အလင္းကင္းျခင္းရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲဆုုိးက်ိဳးေတြက အနႏၲပဲ မဟုတ္လား။
ပကတိအလင္းရွိလ်င္ေတာင္ ပညာဉာဏ္ဆုိတဲ့ အလင္းကင္းလ်င္ျဖင့္ အလင္းမဲ့သူလုိ႔ ဆုိတယ္မဟုတ္ လား။ အႏၶီဘူေတာ အယံ ေလာေကာ-ေလာကႀကီးမွာ မ်က္ကန္းေတြခ်ည္းသာပါတဲ့။ ဝိဇၨာဉာဏ္ အလင္းကင္းၿပီး အဝိဇၨာဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ ပုထုဇဥ္လူသားေတြကုိ ေခၚေဝၚတဲ့ အသုံးတစ္ခု။ အမ်ားစု သတၱဝါေတြက အေမွာင္ကမၻာထဲမွာ ဝဲျခာျခာ လည္ေနရတာ မဟုတ္လား။
မႈန္ဗ်ာပါ ေရာကာႃပြမ္းတယ္-လုိ႔လည္း ဆုိပါတယ္။ ခရစ္စမတ္ မီးလုံးငယ္ေလးေတြရဲ့ ေရာင္စုံမီးေတြရဲ့ အလွက မႈန္စစလုိ႔ ဆုိခ်င္တာလား။ ေလွ်ာက္လွန္းရမယ့္ ဘဝလမ္းက ခုမွပဲ စသမုိ႔ ေရွ့မွာ မေသခ်ာ မေရရာမႈေတြ ေရာႃပြမ္းေနသမုိ႔ ပူေလာင္စရာ ေသာကေတြနဲ႔ ေတြ႔ရဦးမွာမုိ႔ ဗ်ာပါဒေတြ ေဝရဦးမယ္လုိ႔ သတိစကား ပါးလုိေလသလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။
ဘဝသစ္တစ္ခု စတယ္ဆုိလ်င္ ဘဝေဟာင္းက ဆုံးမွသာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဘဝေဟာင္း မကုန္သမွ်ေတာ့ ဘယ္မွာ ဘဝသစ္ဆုိတာ ျဖစ္လာႏုိင္ပါ့မလဲ။ တေနရာကေန တေနရာကို ေျပာင္းေရႊ႕ရာမွာလည္း နည္းတူပဲေပါ့။ ေနရာသစ္စဖုိ႔ ေနရာေဟာင္းဆုိတာ ဆုံးပါမွသာ ျဖစ္မွာေပါ့။ အသစ္နဲ႔အေဟာင္းဆုိတာ ေျပာင္းလဲျခင္းတစ္ခုရဲ့ ဆုံးျခင္းနဲ႔ စျခင္းပဲေလ။
မၾကာမီက ကုိယ္ေနထုိင္ရာေနရာေလးမွာပဲ မိတ္္ေဆြတစ္ဦး ေနရပ္ျပန္မယ္ဆုိေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ၾကတယ္။ ရင္းႏွီးသူအခ်ိဳ႕က အမွတ္တရစကား ဆုိၾကတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲမွာ သူျပန္မယ္ဆုိေပ မယ့္ သူဒီမွာရွိေနစဥ္ သူလုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ထားခဲ့တာေတြမ်ားလုိ႔ ေနရာတကာမွာ သူ႔ပုံရိပ္လႊာမ်ား ကေတာ့ ထင္က်န္ေနရစ္ဦးမွာပါလုိ႔ ကုိယ္က ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ကုိယ္သြားမယ့္ အလွည့္ေလ။ ကုိယ့္အလွည့္မွာေတာ့ မိတ္ေဆြကုိ ကုိယ္ေျပာခဲ့ဘူးသလုိ ကုိယ့္ပုံရိပ္လႊာေလး တစမွ် ဒီေနရာေလးမွာ ထင္က်န္ မေနရစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ မႈန္ဗ်ာပါေရာႃပြမ္းၿပီး ယုံၾကည္မႈကင္းေပ်ာက္ေနမယ့္ အစက္အေျပာက္ ငယ္ေလးတစ္ခုတေလမွ်ပင္ ခ်န္ရစ္လုိ႔ မထားခဲ့ခ်င္ပါဘူး။ က်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာ တစ္ေနရာဟာ ေအာင္ျမင္သူမ်ားရဲ့ ရပ္ဝန္းတစ္ခုသာ ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။
ဆရာေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကဗ်ာတုိေလးကုိ “ဆုံးခန္းဌာန”-လုိ႔ အဆုံးသတ္ထားတယ္။ သံသရာ မဆုံး သမွ်ေတာ့ အမွန္တကယ္ဆုံးတဲ့ ဆုံးခန္းဌာနဆုိတာေတာ့လည္း ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္ဦးပါ့မလဲေလ။ တစ္ဘဝ တစ္ခႏၶာ ဆုံးသြားလ်င္လည္း ဘဝသစ္ ခႏၶာသစ္နဲ႔ အျဖစ္တစ္ခုရလုိ႔ အသစ္တစ္ခု စၾကရဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။ နည္းတူပဲေပါ့။ တဘထဲမွာပင္လ်င္ တစ္ေနရာ အေျခမက်သမုိ႔ အျခားတစ္ေနရာမွာ အေျခခ်ရတဲ့အခါမွာလည္း ေနရာသစ္မွာ ေဝဒနာအသစ္နဲ႔ အသစ္တစ္ဖန္ စၾကရမွာပဲေပါ့။ အသစ္ အသစ္ေဝဒနာဆုိတာကေတာ့ ေကာင္းတဲ့သုခေဝဒနာျဖစ္ေကာင္းလည္း ျဖစ္မယ္။ မေကာင္းတဲ့ ဒုကၡ ေဝဒနာ ျဖစ္ေကာင္းလည္းျဖစ္မယ္။ မဆုိးမေကာင္း အလယ္အလတ္ ဥေပကၡာေဝဒနာ ျဖစ္ေကာင္း လည္း ျဖစ္မယ္ေပါ့။ ေကာင္းဆုိးလတ္ေဝဒနာ ဘာပဲလာလာ။ သင့္တင့္စြာ ခံယူတတ္မႈစိတ္ထားနဲ႔ ႏႈိင္းဆဆင္ျခင္တတ္တဲ့ အလင္းအားရွိဖုိ႔သာ အခရာျဖစ္မွာပါ။
မုဒိတာ ေရႊလရိပ္မွာ ေမွးမွိတ္ခုိနား၊ အပူကင္းလူသားေတြ ျဖစ္ပါေစသားလုိ႔ အေဟာင္းကေန အသစ္ ကူးတဲ့ ဒီႏွစ္ဦးမွာ မဂၤလာရွိစြာ ဆုမြန္ထူး ေခြ်ပါတယ္။ ။
|
|
|
|
|
 |
|
 |
|
|
|
|
